“شورای آتلانتیک” اتاق فکر سازمان ناتو در تاریخ ۲۹ جولای ۲۰۱۳ (۷ مرداد ۱۳۹۲) در تحلیلی با عنوان “چگونه ایران، یک قدرت سایبری دست سوم، هنوز تهدیدی برای آمریکا است؟” به موضوع جنگ سایبری میان آمریکا و ایران پرداخت.

این تحلیل حاصل کار مشترک دو دپارتمان تخصصی “گروه ضربت ایران” و “ابتکار کشورداری سایبری” در اندیشکده آمریکایی “شورای آتلانتیک” بوده و به قلم “جیسون هیلی و باربارا اسلاوین” از پژوهشگران “بخش جنوب آسیای مرکزی مطالعات امنیت بین الملل حوزه نرافزاری برنت” می‏باشد.

قدرت سایبری ایران؛ تهدیدی برای آمریکا

نویسندگان با تاکید بر لزوم تقویت توان آفندی و پدافندی سایبری آمریکا در مقابل حملات ایران تصریح کردند که به هیچ وجه نباید توان سایبری ایران را دست کم گرفت و در صورت ادامه برنامه هسته ای نظامی ایران، گزینه جنگ سایبری علیه آنرا همچنان باید در دستورکار حفظ کرد.

در این تحلیل می خوانیم؛

زمانی که اغلب مردم به اقدام نظامی آمریکا علیه اهداف و تاسیسات معروف هسته ای ایران در نطنز، فوردو، اراک و اصفهان می اندیشند و انتظار دارند ایران نیز در اقدامی تلافی جویانه تنگه هرمز را ببندد، موشک هایی را به سوی اسراییل روانه کند و از حمله تروریستی به نیروهای آمریکایی در عراق و افغانستان حمایت کند؛ چگونه می توان به پاسخ ایران از طریق حملات ناشناخته سایبری به اهدافی در آمریکا فکر کرد و دید که این حملات حتی توانسته باشد مرکز جدید بورس اوراق بهادار نیویورک را حتی برای چندساعت هم که شده به تعطیلی بکشاند؟

یا چگونه می توان تصور کرد که این قبیل اقدامات تلافی جویانه ایران به قطع برق یک شهر بزرگ آمریکا، لغو پروازهای غیرنظامی و ارسال اطلاعات غلط برای فرماندهان ارتش آمریکا منجر شود، به گونه ای که به واسطه همین اطلاعات غلط، پروازهای غیرنظامی این کشور با حملات هوایی به ایران تداخل پیدا کنند؟

به اعتقاد بسیاری از مقامات و متخصصان بخش جنگ های سایبری آمریکا، بعید است ایران تا این حد بتواند به اهدافی در آمریکا حمله کند و در عین حال برخی از آنها نیز معتقدند گرچه ایران در مقایسه با آمریکا، هم پیمانان غربی آن و یا روسیه و چین یک قدرت درجه سه سایبری به حساب می آید، ولی هنوز نمی توان اهمیت آنرا در این خصوص نادیده گرفت.

تاریخ جنگ های سایبری گواه است که حتی چند حمله ناچیز نیز می تواند در جای خود ویرانگر باشد، به همین منظور یک حمله سایبری مهم ایران به سایت های امریکا نیز در جای خود می تواند صرفنظر از پیچیدگی های فنی آن اهمیت درخور توجه یابد.

چون در واقع می توان گفت که حمله ای که بتواند برای چند ساعت بورس نیوریوک را به تعطیلی بکشاند و یا موجب قطع برق یک شهر بزرگ در آمریکا شود، براحتی نیز می تواند احساسات و افکار عمومی را تحت تاثیر قرار دهد، لذا با توجه به تداوم وابستگی عمیق آمریکا به یک فضای سایبری آسیب پذیر، هیچ تضمینی وجود ندارد که نیروهای سایبری رو به رشد ایران، یک متخصص کارکشته خارجی و یا یک بازیگر غیردولتی که از سوی ایران اجیر شده باشد، نتواند طی چند سال آینده در یک حرکت تدافعی مهم اقدامات بسیار مخربی را علیه منافع آمریکا صورت ندهد.

واقعیت این است که در حال حاضر بین ایران و آمریکا جنگ سایبری مخفیانه ای در جریان است که هنوز شکل علنی به خود نگرفته است، زیرا هکرهایی ، در یک سال گذشته بانک های اصلی و کلیدی آمریکا را هدف قرار داده اند و موجب آفلاین شدن (خاموش شدن) و یا کاهش سرعت وب سایت های این بانک ها و وارد آمدن میلیون ها دلار خسارت به آنها شده اند.

به نظر می رسد که این حملات در پاسخ به تحریم نهادهای مالی ایران و حمله کرم استاکس نت به تاسیسات هسته‏ای ایران در سال ۲۰۱۰، صورت گرفته‏اند.

در چنین فضایی، درعین اینکه باید همچنان از حملات سایبری برای توقف برنامه تسلیحاتی هسته ای ایران استفاده کرد، لازم است که امریکا در خصوص حملات جدید به سبک استاکس نت احتیاط به خرج دهد و هزینه های حملات تلافی جویانه احتمالی ایران را نیز از نظر دور ندارد و نیز باید درعین تلاش برای ارتقای کیفیت حملات سایبری و افزایش توان دفاع سایبری خود، برنامه هسته ای ایران را از طریق فضای سایبری به دقت تحت نظر داشته باشد و کنترل کند.

با وجود اینکه این کرم توانست تقریبا ۱۰۰۰ دستگاه سانتریفیوژ ایران را از کار بیاندازد و احتمالا موجب ایجاد وقفه یک یا دو ساله در برنامه هسته ای این کشور شد، اما نتوانست آن را کاملا متوقف کند؛ چون ایرانی ها در نهایت مشکل را حل کردند و کارشان را ادامه دادند و تاکنون به طور مستمر میزان ذخایر اورانیوم غنی شده با درجه پایین و متوسط خود را افزایش داده اند.

اسلاوین و هیلی در ادامه با ذکر نام موسسات مالی و بانک های آمریکایی که هدف حملات سایبری منتسب به ایران قرار گرفتند و اشاره به میلیون ها دلار خسارت وارد آمده به بخش خصوصی آمریکا، ادعاهای دخالت داشتن ایران در حمله سایبری به تاسیسات “آرامکو” در عربستان سعودی، سامان دهی حملات ترویستی در اروپا و تلاش برای ترور سفیر عربستان سعودی در واشنگتن را تکرار کرده و افزودند:

با توجه به ضعف ایران در جنگ های متعارف، سایبر که عالی ترین اسلحه نامتقارن است، گزینه جذابی برای این کشور است و گرچه قابلیت های سایبری ایران در مقایسه با ایالات متحده کمتر است با این حال این کشور همچنان می تواند از لحاظ تبعات اقتصادی و سیاسی (حملات سایبری)، یک چالش جدی و قابل ملاحظه برای ایالات متحده بشمار آید. ایران به راحتی می تواند عملیات سایبری خود را با استخدام هکرهایی در روسیه یا لبنان صورت دهد و به این ترتیب دست داشتن خود در هرگونه حمله سایبری را از انظار مخفی نگه دارد. بنابراین قابلیت های محدود سایبری ایران، این کشور را قادر می سازد که حملاتی را علیه آمریکا صورت دهد که بیش از آن که به زیرساخت های واقعی خسارت وارد کند، به احساسات و افکار عمومی مردم آمریکا آسیب می زند.

به اعتقاد اسلاوین و هیلی، آن دسته از سیاستمداران آمریکایی و اسراییلی که خواهان اقدامات شدیدتر علیه ایران هستند، می توانند از این فرصت ها برای رسیدن به خواسته خود استفاده کنند. به همین دلیل واشنگتن باید تلاش های خود را برای تقویت دفاع سایبری آمریکا و اسراییل، شبکه های خصوصی و کمک به متحدان آن که احتمالا اهداف آسان تری برای حملات سایبری ایران هستند، دو چندان کند.

تحلیلگران شورای آتلانتیک در پایان تاکید کردند که گرچه شاید جنگ سایبری علیه ایران مانند تحریم ها به عنوان اقدامی که منافع آمریکا را به خطر می اندازد، ترجیح داشته باشد، اما راه حل معجزه آسایی برای توقف برنامه هسته ای ایران نیست؛ زیرا درحال حاضر ایران به حدی از رشد در این زمینه رسیده است که اگر تصمیم بگیرد سلاح هسته ای بسازد، به سرعت می تواند تصمیم خود را عملی کند؛ اما عامل تعیین کننده در این میان همچنان اراده سیاسی رهبری ایران است.

به اعتقاد آنها، راه های دیگری نیز برای اعمال نفوذ بر ایران وجود دارد؛ مانند تحریم ها و مساعدت های دیپلماتیک که شاید تبعات ناخوشایند کمتری داشته باشند، ولی به حل و فصل تمامی مناقشات بین ایران و جامعه بین المللی منجر شوند. با این همه، اگر ایران به حرکت خود به سمت سلاح هسته ای ادامه دهد، گزینه جنگ سایبری باید همچنان روی میز کار باقی بماند.

یادآوری می شود که “شاو واترمن” یک کارشناس دیگر در شورای آتلانتیک نیز در اظهاراتی مشابه در هشتم مردادماه امسال در روزنامه واشنگتن تایمز بر توانایی ارتش سایبری ایران برای حمله به آمریکا صحه گذاشت و نوشت: نتایج یک مطالعه جدید نشان می دهد که‌ توانایی های سایبری محدود ایران به آن امکان حملاتی را بر ضد آمریکا می دهد که خسارت آن بیشتر متوجه برداشت های عمومی خواهد بود، نه زیرساختارهای واقعی سیستم تدافعی آن.

واترمن در آن تحلیل با عنوانی مشابه این تحلیل “ایران: چگونه یک قدرت سایبری رده سوم هنوز می تواند آمریکا را تهدید کند» آورده بود: ایران برای وارد کردن خسارت به زیرساختارهای آمریکا نیازی به چیزی معادل (خودروی) “فراری” ندارد، بلکه یک “فیات” هم ممکن است برای این هدف ایران کافی باشد.

راهنمای تالین پیرامون حقوق بین‌الملل قابل اعمال بر جنگ‌افزارهای سایبری” مارس ۲۰۱۳، محصول مطالعه سفارشی ناتو و به ویژه آمریکا به گروهی از حقوقدانان بین‏المللی است تا استنتاج مندرج در راهبرد ملی فضای سایبری سال ۲۰۱۱ آمریکا با زبان حقوقی تشریح و تبیین شود.

راهنمای تالین پیرامون حقوق بین‌الملل قابل اعمال بر جنگ‌افزارهای سایبری” مارس ۲۰۱۳، محصول مطالعه سفارشی ناتو و به ویژه آمریکا به گروهی از حقوقدانان بین‏المللی است تا استنتاج مندرج در راهبرد ملی فضای سایبری سال ۲۰۱۱ آمریکا با زبان حقوقی تشریح و تبیین شود. گزارش مذکور اساساً با قاعده‌سازی هدفمند، به دنبال توجیه‌پذیر کردن نبردهای سایبری غرب علیه کشورهائی نظیر چین و ایران است.

فضای مجازی

آغاز قرن بیست‌و‌یکم، عصر نبرد در فضای سایبر بوده است؛ عصری که تلاشهای آمریکا برای تفوق بر فضای سایبری و استفاده راهبردی از آن برای تامین منافع خود و تهدید منافع و منابع دیگر دولتها، با دشواری‏های عمده روبرو گردیده و تسلط بر فضای مجازی رقابت پذیر گردیده است. غرب در این رابطه به دنبال محدودسازی عملیات نرم سایبری رقبای خود از جمله چین و ایران است و گزارش گروه کارشناسان بین المللی تدوین گننده گزارش تالین مارس ۲۰۱۳ نیز محصول این فرایند است.

آمریکا سالهاست در زمینه نوع هنجارهای موجود قابل اعمال بر فضای سایبری به مطالعه پرداخته اند. از این رو، گروهی از حقوقدانان بین‏المللی آن هم در قالب مرکز دفاع سایبری ناتو–و نه آمریکا به صورت خاص- ماموریت یافتند تا قواعد حقوقی بین‏المللی قابل اعمال بر نبرد سایبری را مورد مطالعه قرار داده و جزئیات این قواعد را به صورت مشروح و متناسب با وضعیت‏های موجود و آینده تدوین و ارائه نمایند. این گروه محصول اولیه مطالعات خود را در سال ۲۰۱۱ منتشر و نهایتاً متن کامل و نهائی گزارش در ۱۹ مارس ۲۰۱۳ منتشر گردید. این گزارش که عنوان “راهنمای تالین پیرامون حقوق بین‌الملل قابل اعمال بر جنگ‌افزارهای سایبری” دارد، ظاهراً به سفارش ناتو تهیه شده اما گروه پژوهشی حقوقی تدوین کننده این گزارش را مایکل اشمیت، استاد حقوق بین الملل در کالج نبرد دریایی آمریکا بر عهده داشته که نشان می‌دهد برای انجام این کار، سفارش واقعی آمریکا و در راستای منافع طراحی شده در مراکز دفاعی و امنیتی این کشور در میان بوده است.

یکی از محوری ترین نکات مرتبط با این گزارش، توسعه مفهوم «زور» و تلاش برای وسعت بخشیدن به ادبیات حقوقی بین المللی مرتبط با آن بوده است. در واقع، تکیه گاه این مطالعه، توسیع دامنه مفهوم «توسل به زور» در روابط بین‏المللی است که ادبیات حقوقی معاصر را از نبردهای نظامی و متکی به قدرت سخت افزاری جنگی تغییر جهت داده و به سمت نبردهای نرم نیز سوق داده است به طوری که علاوه بر نبردهای نظامی سنتی و جدید، نبرد در فضای نرم افزاری از جمله سایبری نیز که عاری از کاربرد جنگ افزارهای نظامی باشند نیز در مرکز ثقل این مفهوم قرار گرفته اند.

در این رابطه، چند نکته انتقادی بسیار مهم وجود دارند که در ارزیابی این اقدامات و نوع جهت گیریهای مبنائی گروه ناتو در ارتباط با این مطالعه، نیازمند توجه راهبردی هستند. گفتنی است که بسیاری از مجامع حقوقی بین المللی نسبت به این گزارش انتقادهای زیادی را ابراز داشته اند.

در این رابطه، باید تهدیدهای حقوقی بین المللی نهفته در این گزارش را مورد توجه داشت. تفسیر موسع از توسل به زور، درست بر خلاف جهتی است که به تدوین منشور ملل متحد انجامیده است. بر اساس اصول اساسی تدوین شده در منشور ملل متحد، توسل به زور ناظر بر اقدامات نظامی در روابط بین الدولی است و جنگ اساساً در همین قالب مشمول ممنوعیت قرار گرفته است. بر این اساس، از آنجا که اصل بر منع این نوع توسل به زور است، مسائل مرتبط با دفاع مشروع و اقدامات قهری شورای امنیت نیز تنها استثناهائی هستند که توسل به زور را مشروعیت می‏بخشند. از آنجا که چین و ایران هدف راهبردی نبردهای سایبری غرب به ویژه آمریکا بوده و هستند، توسعه مفهوم توسل به زور به معنای موجه نمودن جنگ سایبری علیه این کشورها در قالب دفاع مشروع است.

اینکه آمریکا طی سالهای مختلف به ویژه سالهای اخیر گزارش‌سازی در خصوص تهدیدهای سایبری ایران و چین را در محور خبرهای رسانه‏ها قرار داده و در برخی سخنرانیها و گزارشهای رسمی و دولتی نیز این روند تعقیب شده، دقیقاً در همین قالب قابل تحلیل است که این کشور بتواند نه تنها اقدامات گذشته در مورد حمله‏های سایبری و تولید و هدایت بدافزارها و ویروس‏های رایانه ای و شبکه ای را دفاع مشروع در برابر به اصطلاح تهدیدهای این کشورها جلوه گر سازد بلکه بتواند در آینده نیز با استفاده از بسترهای حقوقی بین‏المللی، این حمله‏های سایبری را سهولت و مشروعیت ببخشد.

همین تهدیدها و ناسازگارهای محتوای این گزارش با موازین حقوقی بین المللی و تهدیدسازی علیه صلح و امنیت جهانی است که موجب شده انتقادهای گسترده ای در محافل حقوقی و در میان برخی حقوقدانان بین‌المللی علیه آن مطرح شود. در این رابطه، گزارش مذکور به دلیل نقض اصول بنیادین حقوق بین‌الملل منع توسل به زور، حقوق ملل متحد، و همچنین حقوق بشردوستانه، مورد انتقاد و اعتراض مجامع حقوقی قرار گرفته است.

جنگ نرم علیه ایران واقعیتی است که همه صاحب نظران به آن اذعان دارند. اما ابزارهای این جنگ نرم چیست؟ نقش رسانه های ایرانی در این تقابل آشکار چیست؟ شبکه های خارجی فارسی زبان چه نقشی در این فرایند ایفا کرده اند؟ رسانه ملی ایران برای مقابله با این جنگ نرم رسانه ای چه اقداماتی انجام داده است؟ فضای سایبر ایرانی چه جایگاهی در این کارزار رسانه ای و سایبری دارد؟ راهکارها و راهبردهای مقابله با این جنگ در شرایط حاضر چیست؟

جنگ نرم، ایران، فضای مجازی

یک مجله آمریکایی با اشاره به جریان داشتن یک جنگ خنک به جای جنگ سرد در جهان امروز، به تشریح تفاوت میان این دو نوع جنگ پرداخته است.

مجله آمریکایی «فارین پالسی» در قالب گزارشی به موضوع افزایش حملات سایبری و «جنگ خنک» (Cool War) به عنوان جایگزینی برای «جنگ سرد» (Cold War) پرداخته و نوشته است که جنگ خنک که در شرایط فعلی در بحبوحه آن به سر می بریم، در این ویژگی که شامل درگیری های پرحرارت در میدان زمینی نمی شود، با جنگ سرد مشترک است ولی جنگ سرد و خنک دارای ماهیتی متفاوت هستند.

«جنگ خنک» و «جنگ سرد»

بر اساس این گزارش، جنگ خنک به دو دلیل به این نام خوانده می شود: اولین دلیل این است که این نوع جنگ کمی گرم‌تر (پر حرارت‌تر) از جنگ سرد است و دلیل آن نیز این طور به نظر می رسد که شامل اقدامات تقریبا مداوم تهاجمی است که با وجود اینکه فاقد یک جنگ واقعی است، اما مرتبا درصدد آسیب وارد کردن و یا تضعیف رقبا و یا باز کردن مسیر خود از طریق نقض حاکمیت و نفوذ در سیستم های دفاعی (دشمن) است.

دلیل دوم این است که جنگ خنک شامل جدیدترین فناوری‌های پیشرویی است که در حال تغییر الگوی درگیری و رساندن این الگو به درجه‌ای بیشتر از الگوهایی است که در جنگ سرد به کار گرفته می‌شوند.

جنگ خنک تا حد زیادی نه تنها به دلیل عوامل شرکت کننده در آن و ماهیت درگیری متفاوت محسوب می شود بلکه دلیل دیگر این تفاوت این است که این نوع جنگ به صورت نامحدود و حتی دائما و بدون ایجاد یک جنگ واقعی اجرایی می‌شود.

جدیدترین نشانه مبنی بر جاری بودن یک جنک خنک، گزارش منتشر شده اخیر در روزنامه «نیویورک تایمز» است که روی افشاگری های یک شرکت امنیت سایبری آمریکایی به نام «Mandiant» در ارتباط با یگان ۶۱۳۹۸ ارتش آزادی بخش خلق چین متمرکز شده است.

یگان ۶۱۳۹۶ ارتش خلق چین یک واحد عملیاتی مستقر در شانگهای است که نیویورک تایمز اینطور ادعا شده است که این یگان درصد قریب به اتفاق حملات سایبری اخیر صورت گرفته به شرکت ها و سازمان های دولتی آمریکا را انجام داده است.

فارین پالسی در ادامه گزارش خود آورده است که چین از طریق این حملات سایبری به اطلاعات با ارزش فکری آمریکا و چگونگی عملکرد اقتصاد این کشور دسترسی پیدا می کند و این قابلیت رو افزون را به دست می آورد تا عملکرد شرکت ها که عناصر مهم زیرساخت های حیاتی و منابع مهم قدرت و امنیت آمریکا محسوب می شوند را مختل کند.

* آمریکا در حال حمله سایبری جهانی است اما این حمله به خود را محکوم می‌کند

نویسنده این گزارش نوشته است: ما در حالی صراحتا چنین حملاتی را محکوم می کنیم که انتقادات خود را در این زمینه تعدیل کرده ایم زیرا خود ما می دانیم که ما نیز در حال انجام همین حملات در سراسر جهان هستیم.

فارین پالسی در ادامه آورده است که یکی از مشهورترین نمونه های حملات سایبری، ویروس «استاکس نت» علیه برنامه هسته ای ایران است که توسط واشنگتن و متحدان آمریکا طراحی شد و هدف از آن ایجاد اختلال در مسیر پیشرفت هسته ای ایران از طریق جریان الکترون ها و نه توسط کماندوها و یا بمب افکن‌ها بود.

این گزارش در ادامه اشاره به حملات سایبری تحت حمایت آمریکا و متحدانش علیه تاسیسات هسته ای ایران نوشته است که همزمان که آمریکا این کار را می کند،‌ آنها (ایرانی‌ها) نیز درصدد راه هایی خواهند بود تا همین کار را با آمریکا بکنند.

بر اساس این گزارش، وقتی که شما یک بمب را در یک کشور می اندازید، این بمب نه تنها هدفش را نابود می کند بلکه خودش نیز تجزیه می شود. اما وقتی شما یک کرم رایانه ای را به جان یک مرکز می اندازید، این ویروس و یا عناصر آن دست نخورده باقی می مانند و قابل شناسایی هستند و بنابراین قربانی این ویروس می تواند مجددا از آن (علیه دشمنش) استفاده کند.

به عبارت دیگر، درحالیکه جنگ سایبری احتمالا از جنگ های رو در رو جلوگیری می کند اما تا به امروز تقریبا درگیری های مداومی ایجاد کرده است.

*‌حملات سایبری روز به روز کارآمدتر و مقاومت در برابر آنها دشوارتر می‌شود

فارین پالسی می‌نویسد: این مطلب نیز باید ذکر شود که در جهانی با حجم وسیعی از اطلاعات، تجاوزهای سایبری به طور روز افزون موثرتر و دفاع در برابر آنها دشوارتر می شود.

جنگ خنک صرفا به احتمال وقوع یک جنگ دائمی از طریق حملات سایبری محدود نمی شود و شامل بحث های جاری درباره به کارگیری تجهیزات بدون سرنشین جاسوسی و تخریبی مانند پهپادها نیز می شود.

تمام این فناوری های جدید شرایط را برای توانمندی در حیطه فناوری جهت حمله و غلبه بر دشمنان بدون به مخاطره انداختن جان انسان ها و یا ارتش، آسان تر می کنند.

هدف از جنگ سرد کسب امتیاز در جنگ پر حرارت بعدی و یا احتمالا ممانعت از یک جنگ گرم بوده است اما هدف از جنگ خنک توانمندی برای حمله مداوم بدون نیاز به آغاز یک جنگ واقعی و در عین حال کاستن از مطلوبیت جنگ های گرم و حتی غیر ضروری کردن آنها است.

این نشریه آمریکایی در ادامه نوشته است که: این امر بدین معنا نیست که بگوییم هیچ جنگ گرمی وجود نخواهد داشت بلکه نشان می دهد که در جهانی از جنگ خنک، وقوع جنگ های گرم کمتر خواهند بود.

فناوری های جدید این امکان را فراهم می کند که به جای کشتن دشمنان، احتمال دادن یک تب تهوع آور، کم کردن قابلیت و گیج کردن دشمن و یا محروم کردنشان از دارایی های کلیدی در مواقع ضروری به وجود بیاید. این فناوری ها همچنین به کشورهای پیشرفته در مقایسه با کشورهایی که منابع مشابه ندارند، برتری عظیمی می‌بخشد.

یک اندیشکده آمریکایی به بررسی برنامه ۲۰ ساله القاعده پرداخته و چنین گفته که اگرچه برنامه این گروه غیرمنطقی و نامحتمل به نظر می‌رسد اما این گروه همچنان پابرجا و خطرساز است.

اندیشکده «واشنگتن» در گزارشی به قلم «آرون. زلین» می‌نویسد: از دو سال و نیم قبل که شورش‌های عربی آغاز شد، جنبش‌های جهادی جهانی در نقاط جدیدی از جهان عرب و اخیراً در سوریه، لیبی، سینا و تونس پخش شده‌اند. اگرچه این شورش‌ها بسیاری از مردم منطقه را غافلگیر کردند، اما القاعده در یک برنامه راهبردی ۲۰ ساله (۲۰۰۰-۲۰۲۰) پیش‌بینی کرده بود که این شورش‌ها در سال ۲۰۰۵ بروز کنند. این پیش‌بینی تاکنون بر اساس این گزارش پیش رفته، که البته بیش از تلاش‌های گروه‌های جهادی، به نیروهای خارجی و ساختاری وابسته بوده است. در نتیجه، این جنبش در جایگاه مناسبی برای بهره برداری از پیشرفت‌های جدید قرار گرفت. «فواد حسین» در کتاب خود، «الزرقاوی: نسل دوم القاعده» ، برنامه بیست ساله القاعده را به طور دقیق توضیح می‌دهد که هفت مرحله داشته و سال ۲۰۱۳ آغاز مرحله پنجم است. در ادامه طرح القاعده و نحوه پیشرفت آن د هر مرحله توضیح داده می‌شود.

برنامه ۲۰ ساله القاعده

جنگ نرم و عملیات روانی به گزارش اشراف بدون تایید محتوا و ادعاهای مطرح شده در این گزارش، ترجمه آن را صرفا جهت اطلاع نخبگان و تصمیم‌گیران عرصه سیاسی کشور از رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی منتشر می‌کند.