بازیهای رایانهای با روندی که پیش میرود کارکردهای مثبتش به مراتب کمتر از کارکردهای منفیاش است. اگر به صورت گذرا تصمیم به بررسی آثار مثبت آن را داشته باشیم، تنها پاسخگوی نیاز بازی کودکان در شیوه زندگی آپارتمان نشینی و تک فرزندی است.
این بازیها از سویی توانسته وقت خالی فرزندان خانواده را در غیبت والدین پوشش دهد، بچهها را با انواع بازیهای خشن آشنا میسازد، ورود بسیاری از بازیها که محصولات بیگانگان هستند و هیچگونه سنخیتی با بازیهای بومی محلی کشورمان ندارند، بهخاطر فقدان نظارت بر فروش و عرضه این کالا در بازار است و متأسفانه بیتوجهی والدین و عدم شناخت آنان از آثار و عواقب اینگونه بازیها و آزاد گذاشتن فرزندان و فقدان هرگونه نظارت و کنترل آنان هنگام بازی، شرایط بسیار نامطلوبی را میتواند در شکلگیری شخصیت این قبیل کودکان باقی بگذارد. متأسفانه عدم نظارت بر محتوای بازی و تناسب سنی آن با بازیگر، قطعاً ریشه بخش اعظمی از جرم و جنایتهای دهههای آینده را رقم خواهد زد که ناشی از غفلت و قصور خانواده، مدرسه و جامعه است.